Dugogodišnji imam, hatib i muallim džemata Solakovići;
1923. – 1999.
Završio osnovnu školu u Lepenici;
Poslije osnovne škole upisuje medresu u Visokom;
Završio 3 godine medrese u Visokom, dok je 4. razred vanredno položio pred komisijom u Gazi Husrev-begovoj medresi.
Poslije završene 3. godine medrese, počeo je II Svjetski rat u kojem ga Nijemci zarobljavaju i kao ratnog zarobljenika odvode u Njemačku gdje je proveo dvije godine na obuci, poslije koje je trebao biti upućen na Ruski front, ali porazom Njemačke na Ruskom frontu vratio se u rodne Solakoviće u Lepenicu.
Po povratku iz Njemačke odlazi u regularnu Titnu vojsku koju služi u Zagrebu, gdje provodi 3 godine i gdje stiče čin vodnika. Iako su mu nudili da ostane u vojsci, kao rijetko pismen čovjek u to vrijeme, on je odbio i vratio se u Solakoviće u Lepenicu.
Po povratku iz vojske počeo je raditi u Mjesnom odboru u Kiseljaku, gdje je radio oko godinu dana. Pored toga, 20 godina je bio odbornik u Opštini Kiseljak, odakle je poveo mnoge značajne i korisne akcije za samo selo kao što je izgradnja lokalnog seoskog puta, dovođenje električne energije u selo, izgradnja lokalnog vodovoda u selu i td. Također, inicirao je i vodio izgradnju nove džamije koju su sagradili mještani i džematlije džemata Solakovići.
Pored toga, 4 godine je bio porotnik u Opštinskom sudu u Kiseljaku. Predlažu mu da ide na političku akademiju u Kumrovec što Emin ef. odbija.
Nakon pogibije Salkan ef. Bašića 1950. godine na Kobiljači, Emin ef. je došao na mjesto imama džamije u Solakovićima, gdje je radio sve do penzionisanja 1990. godine.
Mektebsku nastavu je obavljao na tri mjesta, u džamiji u Solakovićima, u mektebu u Mokrinama i u mektebu na Košćanu. U protekloj agresiji na R BiH, u okruženju i blokadi Lepeničke doline, u nedostatku drugog imama, Emin ef. je obavljao dženaze umrlima ali najćešće šehidima, iako je imao jako slab vid koji je izgubio usred oboljenja od dijabetesa.
Govorio je Njemački jezik. Bio je oženjen i imao je 4 djece. A prvo četvero djece koje je rođeno je umrlo.
Za odbranu domovine u zadnjoj agresiji na BiH, Emin ef. je dao najmlađeg sina Elvedina koji je bio 1974. godište, koji je kao maloljetan, 3. razred Saobračajno – tehničke škole Velešići, 1991. godine stupio u Diverzante, a poginuo je 1993. kao pripadnik Diverzantske čete u dobi od 19. godina. Dženazu mu je klanjao Emin ef.
Bio je skroman, poštovan, društven i društveno angažiran čovjek koji je mnogo doprinio razvoju rodnog sela i svog džemata.
Cijeli radni vijek kao imam, Emin ef. je proveo u džematu Solakovići.
Umro je 1999. godine, a dženazu mu je klanjao Avdo ef. Purišević. Ukopan je u familijarnom mezarju u haremu džamije u Solakovićima.
Sve gore napisano izdiktirao je najstariji sin Emin ef., Jusuf Bašić, dana 15.04.2020. godine u porodičnoj kući Jusufa Bašića u Solakovićima.
Priredio: Jusuf ef. Delić
Imam džemata Solakovići
